ឆ្កែចចកចាប់ផ្ដើមមានវត្តមានឡើងវិញ ក្រោយការរឹតបន្ដឹងមិនឱ្យនាំសត្វឆ្កែស្រុកចូលក្នុងព្រៃ
ឯកឧត្ដមនេត្រ ភក្រ្តា រដ្ឋលេខាធិការ និងជាអ្នកនាំពាក្យក្រសួងបរិស្ថាន បានឱ្យដឹងថា មន្ត្រីឧទ្យានុរក្សនៅតាមតំបន់ការពារធម្មជាតិនៅភូមិភាគឦសានបានកត់សម្គាល់ថា រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ នៅតាមដែនជម្រកសត្វព្រៃរបស់កម្ពុជា ចាប់ផ្ដើមឃើញវត្តមានសត្វឆ្កែចចកឡើងវិញ ក្រោយពីរឹតបន្ដឹងនាំសត្វឆ្កែស្រុកចូលក្នុងព្រៃ។ ទឹកមាត់របស់សត្វឆ្កែស្រុកមានមេរោគច្រើន ដែលធ្វើឲ្យឆ្លងជំងឺដល់សត្វឆ្កែចចក និងសត្វព្រៃផ្សេងទៀត ព្រមទាំង ធ្វើឲ្យសត្វព្រៃស្លាប់ បន្ថែមពីលើការលួចប្រមាញ់សត្វដោយខុសច្បាប់ផងដែរ។
ភិនភាគ៖ ឆ្កែចចកមានរូបរាងស្រដៀងនឹងឆ្កែស្រុកដែរ ប៉ុន្តែតូចជាងឆ្កែព្រៃ ហើយលក្ខណៈពណ៌មានលាយឡំជាមួយប្រផេះ និងត្នោត។ ចុងកន្ទុយមានលក្ខណៈសំពោងភ្ជាប់ជាមួយរោមពណ៌ក្រម៉ៅ។ វាមានកន្ទុយត្រង់មិនខ្វៀនដូនកន្ទុយឆ្កែស្រុកទេ។
ជីវសាស្ត្រ៖ វាចូលចិត្តរស់នៅព្រៃរបោះ វាលស្មៅ និងព្រៃពាក់កណ្តាលស្រោង។ ជាទូទៅសត្វឈ្មោលមានតួនាទីជាអ្នកមើលថែរក្សាកូនតូចៗច្រើនជាងសត្វញី។ វាភាគច្រើនរកស៊ីនៅពេលយប់ ពួកវាតែងតែបញ្ចេញសំឡេងលូនៅពេលយប់ងងឹត និងនៅពេលព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗ ហើយគេបានប្រទះផងដែរពីវត្តមានសត្វនេះនៅពេលថ្ងៃ។ ជាទូទៅវាតែងតែដើរតែឯកឯង ពេលខ្លះជាក្រុមតូច ឬជាគូជាមួយនឹងកូនផងដែរ។ ចំណីអាហាររបស់ឆ្កែចចកមានដូចជា៖ រុក្ខជាតិ ពពួកឈ្លូស ប្រើស រមាំង សត្វស្លាប ល្មូន ពពួកជលថនិកសត្វ ព្រមទាំងសាកសពសត្វស្អុយរលួយ និងចំណីដែលសន្សល់ទុកពីសត្វដទៃ។ វាបង្កាត់ពួជជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាទូទៅមានកូនពី ៤-៥ក្បាល បន្ទាប់ពីពពោះរយៈពេលពីរខែ។ ឈ្មោល និងញីមានភារៈកិច្ចស្វែងរកចំណីឲ្យកូន។ សត្វប្រភេទនេះ អាចមានជីវិតរស់នៅរហូតដល់អាយុ ១៦ឆ្នាំ។
រប៉ាយរស់នៅ៖ ឆ្កែចចកាមានវត្តមាននៅភូមិភាគខាងជើង និងឦសាននៃប្រទេសកម្ពុជា។ គេរកឃើញផងដែរនៅអាហ្វ្រិកខាងកើត និងខាងជើង ប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ប្រទេសឥណ្ឌា ភាគខាងត្បូងអឺរ៉ុប ប្រទេសភូមាភាគខាងជើង និងភាគខាងលិចនៃប្រទេសថៃ។
ស្ថានភាពអភិរក្ស៖ ឆ្កែចចកស្ថិតក្នុងក្រុមប្រភេទមានដោយបង្គួរ និងបានចុះក្នុងបញ្ជីក្រហម IUCN (LC) ជាប្រភេទរងគ្រោះថ្នាក់តិចតួច។ ឆ្កែចចកកំពុងរងគ្រោះដោយសារការ ទាក់ចាប់ និងបាត់បង់ជម្រកដែលធ្លាប់តែរកចំណី និងរស់នៅ៕
